روش ردیابی باندهای پروتئینی پس از وسترن بلات با استفاده از پادتن های نشاندارشده با فلئورسنت در این مطالعه به تفضیل شرح داده شده است. با استفاده از پادتن های نشاندار شده با فلئورسنت، می توان پروتئین هایی را که پس از الکتروفورز به غشا پلی وینیلیدن فلوراید (PVDF) منتقل شدند را در پرتو اشعه ماوراء بنفش آشکار کرده و تصویر آن را به دقت ثبت نمود. نشان گذاری فلئورسنت بدون نیاز به مراحل اضافی جهت رنگ آمیزی، امکان ثبت تصاویر دقیق را فراهم می کند. برای ارزیابی این روش، پادگن های توموری لکوزانزئوتیک گاوی به عنوان مثالی از پروتئین های ایمونوژنیک مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این بررسی مشخص کرد که نشان گذاری پادتن ها با فلئورسنت جهت ردیابی پروتئین ها یک روش جایگزین بسیار حساس و قابل اطمینان نسبت به روش های متداول بررسی پروتئین ها در وسترن بلات است.

زمینه و هدف: هلیکوباکتر پیلوری از شایع ترین باکتری های بیماری زا در انسان است که معمولا در معده مستقر می شود. این باکتری به عنوان عامل التهاب و زخم معده و دوازده و در مواردی سرطان معده شناخته شده است. بعضی از آنتی ژن های هلیکوباکتر پیلوری که توسط سیستم دفاعی میزبان شناخته می شوند، از نامزد های مورد استفاده در تعیین سویه باکتری، تشخیص بیماری یا تهیه واکسن علیه آن محسوب می شوند. این مطالعه به هدف شناسایی ایمونوژن های هلیکوباکترپیلوری در سه گروه از بیماران مبتلا به التهاب، زخم و سرطان معده انجام گرفت.روش بررسی: هلیکوباکترپیلوری از نمونه بیوپسی بیماران مبتلا به التهاب معده (13 نفر)، زخم معده (4 نفر) و سرطان معده (3 نفر) جدا و کشت داده شد. پروتئین های پیکره باکتری با کمک لیزوزیم، اوره و دترجنت چپس، استخراج و به روش الکتروفورز دوبُعدی تفکیک شدند. بعد اول الکتروفورز دوبعدی شامل ایزوالکتریک فوکوسینگ به روش آبگیری مجدد و بعد دوم شامل SDS-PAGE بود. بعد از الکتروفورز دوبعدی، پروتئین ها به غشای PVDF منتقل و واکنش آن ها با ایمونوگلوبولین تخلیص شده از سرم هر گروه از بیماران مبتلا به التهاب، زخم و سرطان معده با روش ایمنوبلاتینگ بررسی شد.یافته ها: الگوی الکتروفورز دوبعدی هلیکوباکتر پیلوری در این مطالعه نشان داد که اغلب پروتئین های این باکتری در دامنه وزنی 10 تا 100 کیلودالتونی و محدوده 5/9-5/pH=3 قرار دارند. در این الگو 6 تا 7 پروتئین پرمقدار که بعضی به صورت گروه چندتایی بودند، قابل تشخیص بود. در ایمنوبلاتینگ، مجموعه ای از پروتئین ها با اوزان حدود 100، 96، 85 تا 90، 70 تا 80، 60، 30، 18، 14 و 10 کیلودالتون با نقاط ایزوالکتریک متفاوت با انواعی از سرم ها واکنش نشان دادند. گروه 6 تا 5 پروتئینی با وزن حدود 100 کیلودالتون و pH های متفاوت از 5/4 تا 5/5، گروه پروتئین 6 تایی با وزن حدود 96 کیلودالتون و 4-5/pH=3، پروتئین های 10 و 18 کیلودالتون با هر سه سرم واکنش دادند. پروتئین های 102 و 90 کیلودالتونی با سرم بیماران زخم معده واکنشی ندادند. پروتئین 30 کیلودالتونی فقط با سرم بیماران سرطان معده و پروتئین 18 کیلودالتونی فقط با سرم بیماران مبتلا به التهاب معده واکنش دادند.نتیجه گیری: پروتئین های با اوزان 100، 96، 10 و 18 کیلودالتون که با سرم هر سه گروه از بیماران واکنش دادند، می توانند به عنوان نامزد تشخیص طبی مطرح و مورد مطالعه بیشتر قرار گیرند. پروتئین 30 کیلودالتونی که فقط با سرم بیماران سرطان معده و پروتئین 18 کیلودالتونی که فقط با سرم بیماران مبتلا به التهاب واکنش دادند، می توانند به عنوان نامزد تشخیص و تمایز این دو دسته از بیماران مدنظر قرار گیرند. به علاوه نتایج نشان داد که آنتی سرم بیماران زخم و سرطان معده الگوی آنتی ژنی نسبتا مشابهی را در مقایسه با بیماران التهاب معده شناسایی می کند که به نظر می رسد در شناخت آنتی ژن های مسوول بیماری زایی و یا تعیین سویه باکتری مفید است.

سابقه و هدف: استرونژیلوئیدس استرکورالیس انگلی است که در مناطق گرمسیر و نیمه گرمسیر جهان پراکنده است. جستجوی لارو با آزمونهای انگل شناسی در مدفوع مشکل است، زیرا بخش بزرگی از بیماران مزمن به آلودگی خفیف، تعداد کمی لارو به صورت متناوب دفع می کنند. تستهای سرولوژیکی (IFA, ELISA) قادر به شناسایی بیماران مزمن و بدون علامت می باشند اما هنوز آنتی ژن استرونژیلوئیدس استرکورالیس به منظور استفاده روتین تشخیصی در دسترس نمی باشد. این بررسی با هدف تشخیص آنتی ژن های ایمونوژن این انگل برای اولین بار در ایران انجام شده است.روش بررسی: با آزمایش مدفوع به سه روش مستقیم، فرمالین- اتر و کشت آگار پلیت بیماران شناسایی شدند. در 2 بیمار، لاروهای رابدیتی فرم (L1) مشاهده شد. بعد از کشت، لاروهای فیلاریفرم 7-6 روز بعد از انکوباسیون مدفوع در محیط آگار پلیت در دمای 25 درجه سانتیگراد بدست آمدند. 12000 لارو در 250 میکرولیتر PBS حاوی مهارکننده های پروتئاز سونیکه شدند. سپس میزان پروتئین با روش برادفورد تعیین شد. پروتئینهای لارو فیلاریفرم انگل با روش SDS-PAGE تفکیک شده و به روی کاغذ نیتروسلولز منتقل شدند. تست وسترن بلات با سرم افراد مبتلا به استرونژیلوئیدس استرکورالیس و دیگر عفونتهای انگلی (توکسوکاریازیس- هیداتیدوزیس و آمبیازیس) و سرم فرد سالم در رقتهای مختلف (0.01, 0.1 و 0.001) انجام شد.یافته ها: 4 باند پروتئینی 23، 28، 30 و 41 کیلودالتونی توسط سرم افراد مبتلا (در رقت 0.1) شناسایی شدند. در همین رقت هیچ کدام از پروتئینهای لارو فیلاریفرم با سرم فرد سالم و با سرم فرد مبتلا به آمیبیازیس واکنشی نشان ندادند. ولی بعضی از پروتئینها با سرم بیماران مبتلا به هیداتیدوزیس و توکسوکاریازیس واکنش نشان دادند. با رقیق کردن سرمها فقط پروتئین 41 کیلودالتونی با سرم بیماران مبتلا به استرونژیلوئیدیازیس واکنش نشان دادند لذا این پروتئین، بعنوان مهمترین پروتئین ایمونوژن معرفی می گردد.نتیجه گیری: شناسایی پروتئینهای ایمونوژن این انگل در ایران که با ویژگیهای ژنتیکی و فیزیولوژی میزبان، خود را منطبق کرده می تواند گامی مهم در این راستا باشد.

مقدمه و هدف: بورخولدریا مالیی، عامل اتیولوژیک بیماری مشمشه است. تشخیص بالینی و باکتری شناسی مشمشه در مراحل اولیه بیماری دشوار است. برخی از روش ها مانند آزمایش ثبوت مکمل به دلیل سختی آزمایش و نتایج مثبت کاذب برای متخصصان دامپزشکی دردسرساز شده و موجب ضرر و زیان مالی صاحبان حیوانات می گردد. یکی دیگر از روش های تشخیصی آزمایش مالییناسیون است که به پرسنل آموزش دیده نیاز دارد. بنابراین، برای تشخیص سریع و دقیق بیماری، به ویژه در مناطقی که نمی توان از حیوانات نگهداری کرد، باید از روش های جدید برای شناسایی بیماری استفاده کرد. وسترن بلات یک آزمایش تشخیصی سرولوژی است و توسط سازمان جهانی بهداشت حیوانات توصیه شده است. هدف از این مطالعه، طراحی روش وسترن بلات با استفاده از لیپوپلی ساکارید حاوی آنتی ژن بورخولدریا مالیی، بود. مواد و روش ها: در این مطالعه، تعداد 75 سرم از جمعیت مختلف اسب ها از چندین منطقه جغرافیایی ایران جمع آوری شد. ویژگی و حساسیت تست های آزمایش ثبوت مکمل، الایزا و وسترن بلات برای تشخیص مششمه با استفاده از سرم های تهیه شده، مقایسه گردید. آزمایش الایزا بر اساس آنتی ژن های بورخولدریا مالیی و وسترن بلات با استفاده از آنتی ژن خالص شده بورخولدریا مالیی حاوی لیپوپلی ساکارید انجام گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که آزمون وسترن بلات و آزمون الایزا ویژگی بالاتری نسبت به آزمایش ثبوت مکمل داشتند. حساسیت روش الایزا بر اساس آنتی ژن های بورخولدریا مالیی در مقایسه با آزمایش ثبوت مکمل و آزمون وسترن بلات بالاتر بود. در نهایت حساسیت و ویژگی به ترتیب برای آزمایش ثبوت مکمل (92/31 % و 98/38%)، وسترن بلات (92/31 %، %100) و الایزا (%100 و 100%) بدست آمد. نتیجه گیری: آزمایش ثبوت مکمل برای مشمشه هنوز روش تجویز شده سرولوژیکی برای اهداف تجاری به منظور تایید سلامت حیوانات از نظر بیماری است. اما به دلیل حفظ امنیت زیستی کلنی های ارزشمند و گران قیمت اسب که پرورش آنها توسط اسب داران حرفه ای در مناطق مختلف ایران رو به توسعه می باشد بر اهمیت اعمال دقیق تر و هوشمندانه برنامه کنترل و ریشه کنی بیماری و ارتقاء توانایی های آزمایشگاهی تشخیص بیماری می افزاید تا امکان شناخت بهتر عامل بیماری و استفاده و بهینه سازی روش های تشخیصی مشمشه در کشور فراهم گردد. بنابراین، تلاش برای بهبود و بهینه سازی بیشتر الایزا و وسترن بلات می بایست ادامه یابد.

سابقه و هدف: بروسلوز از مهمترین بیماریهای عفونی مشترک بین انسان و دام است که بر اثر آلودگی با باکتریهای جنس بروسلا به وجود می آید. لیپوپلی ساکاریدها، پروتئینهای غشای خارجی و چندین نوع پروتئین ریبوزومی و سیتوزولی به عنوان اجزای ایمونوژنیک مهم در بروسلا مطرح شده اند. این مطالعه با هدف شناسایی ایمونوژن های بروسلا آبورتوس و مقایسه این ایمونوژنها در سه گونه انسان، بز و خرگوش انجام گرفت.مواد و روشها: سویه S19 بروسلا آبورتوس از انستیتو پاستور ایران تهیه و در آنجا کشت انبوه داده شد و به صورت کشته شده به این مرکز منتقل گردید. پروتئین های پیکره باکتری با کمک لیزوزیم، اوره و CHAPS استخراج و به روش الکتروفورز دو بعدی تفکیک گردید. بعد از الکتروفورز دو بعدی، پروتئین ها به غشای نیتروسلولز منتقل و واکنش آن ها به روش ایمونوبلاتینگ در مقابل نمونه های سرم انسانی، بزی و خرگوشی بررسی گردید.یافته ها: نتایج الکتروفورز دوبعدی نشان داد که پروتئین های این سویه عمدتا pI اسیدی دارند و در دامنه وزنی 100-10 کیلودالتون قرار دارند. فراوانترین پروتئین پیکره این سویه یک گروه 6-5 پروتئینی با وزن 34 -32 کیلو دالتون و pI4.5-5.7 بود که در خرگوش و بز ایمونوژن بودند، ولی در سرم انسان واکنشی در مقابل آنها دیده نشد. در مقابل در سرم انسان بیمار علیه یک مجموعه 5-4 پروتئینی با وزن 44 کیلو دالتون و pI معادل 5.5-4.5 و چندین پروتئین کم وزن آنتی بادی وجود داشت. به علاوه واکنش سرم انسان، بز و خرگوش با تعدادی از آنتی ژن های پیکره بروسلا مشابه بود.بحث: اگر چه LPS در هر سه گونه انسان، بز و خرگوش یک ایمونوژن قوی محسوب می شود، این آنتی ژن، ظاهرا نامزد مناسبی برای تشخیص نیست. در مقابل، یک گروه پروتئینی 34-32 کیلو دالتونی با pI4.5-5.7 و دو پروتئین 20-18 کیلو دالتونی با pI6-7 می توانند به عنوان نامزد پروتئینی در تشخیص بیماری در بـز و حتی سایر گونه های دامی از جمله گاو مد نظر قرار گیرند. در مقابل، در انسان گروه پروتئینی موقعیت وزنی 45 کیلودالتون باpI4.5-5.5  و چند پروتئین با اوزان کمتر از 20 کیلو دالتون می توانند به عنوان نامزد آنتی ژنی در تشخیص دقیق تر، سنجش کلاس های آنتی بادی (IgG, IgM) و حتی تمایز بروسلوز فعال از غیر فعال مطرح باشند.

ویروس HIV در میان زندانیان اکثر کشورهای جهان یافت شده است. این موضوع باید مورد توجه جدی قرار گیرد زیرا بسیاری از زندانیان دوره های حبس کوتاه مدت دارند و دوباره به جامعه باز می گردند. شرایط زندان، اغلب زمینه مساعدی برای انتقال عفونت HIV ایجاد می کند. در میان زندانیان به علت موارد فراوان اعتیاد تزریقی و استفاده از سرنگ های مشترک، وجود روابط جنسی در افراد دارای رابطه جنسی با هم جنس، سوزن های مشترک برای خال کوبی، سوراخ کردن پوست و مراسم پیوند خونی برادری در زندان ها، آشکارا خطر ابتلا به HIV افزایش می یابد. نداشتن تحصیلات و اطلاعات و نبود مراقبت های پزشکی مناسب از دیگر دلایل انتشار HIV در زندان هاست. میزان عفونت HIV در بین زندانیان 4 تا 6 برابر جمعیت عادی جامعه است. میزان شیوع HIV در زندان های آمریکا 5.5 برابر و در فرانسه 10 برابر جمعیت عادی جامعه است. میزان شیوع HIV در زندان های ایران از 1.37 درصد در سال 1379 به 2.28 درصد در سال 1380 رسیده است.

سابقه و هدف: ویروس لنفوتروپیک سلول T انسانی نوعI، با دو بیماری در انسان یعنی لوکمی/لنفوم T بزرگسالان و پاراپارسیس اسپاستیک گرمسیری مرتبط است. حدود 5 تا 10 میلیون نفر با HTLV-1 در سراسر جهان آلوده شده اند. به منظور افزایش سلامت خون در گیرندگان و جلوگیری از نتایج کاذب در داوطلبان اهدای خون، نیاز است روش های شناسایی عوامل عفونی، از حساسیت و اختصاصیت بالا برخوردار باشند. هدف از این مطالعه؛ مقایسه آزمایش های الکتروکمی لومینسانس، وسترن بلاتینگ و PCR، برای تائید ویروس HTLV-1 بود. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی در سال 1397 بر روی تعداد 66 نمونه(62 مرد و 4 زن) که با کیت الایزا دارای آنتی بادی علیه ویروس HTLV-1بودند و با روش های الکتروکمی لومینسانس و وسترن بلات آزمایش شدند، انجام شد. هم چنین جهت تشخیص ویروس با روش PCR، اهداکنندگان خون مجدد فراخوان شدند و نمونه جدید از آنان اخذ شد. پس از استخراج DNA، آزمایش Nested PCR با آغازگرهای هر دو ناحیه TAX و LTR انجام شد. یافته ها: در این مطالعه تعداد 8 (1/12%) نمونه از 66 نمونه که با آزمایش الایزا، مجدداً واکنش نشان داده بودند، انتخاب شدند. تعداد 4 (6%) نمونه با روش الکتروکمی لومینسانس، حاوی آنتی بادی علیه HTLV-1 بودند. در بررسی با روش های وسترن بلات و Nested PCR نیز، همان 4 (6%) نمونه مجدد مثبت شدند. نتیجه گیری: استفاده از آزمایش های الکتروکمی لومینسانس، وسترن بلات و روش PCRکه در این مطالعه نتایج مشابهی داشتند، برای تایید ویروس HTLV-1 مناسب می باشند.

هدف: کریپتوسپوریدیوزیس یک بیماری انگلی است که توسط تک یاخته ای کوچک از جنس کریپتوسپوریدیوم ایجاد می شود. انتقال عفونت به صورت مدفوعی - دهانی، از طریق تماس مستقیم یا غیرمستقیم و از طریق مواد غذایی یا نوشیدنی است. هدف از این مطالعه، بررسی ایمونوگلوبولین IgG ضد کریپتوسپوریدیوم پارووم در نوزادان موشBALB/c  آلوده شده است.مواد و روش ها: اووسیست ها از نمونه های مدفوع اسهالی گوساله های جوان جمع آوری و خالص شده در محلول نگاهدارنده دی کرومات 2.5 درصد و در یخچال 4 درجه نگهداری شدند. 40 نوزاد موش (3-4 روزه) BALB/c در هشت گروه پنج تایی شامل چهار گروه نمونه و چهار گروه کنترل استفاده شد و سپس 5×105 اووسیست به گروه های نمونه، از راه دهانی به کمک لوله گاواژ تلقیح شد. از قلب موش های گروه های نمونه و کنترل روزهای 6، 9، 12، 16 بعد از تزریق خون گیری و سرم ها در شرایط استریل ذخیره شد. ایمونوگلوبولین ها به روش رسوب دهی نمک استخراج و برای تایید وجود ایمونوگلوبولین ها از روش SDS-PAGE استفاده شد.نتایج: آنتی بادی های به دست آمده توسط روش وسترن بلات تجزیه و تحلیل شد. افزایش ترشح آنتی بادی در نوزادان موش آلوده به اووسیست کریپتوسپوریدیوم پارووم، از نوع IgG تایید شد و میزان میانگین جذب نوری آن از 0.35±0.099 در روز 6 بعد از تزریق به میزان 0.6776±0.099 افزایش یافت؛ در حالی که میزان جذب نوری گروه های کنترل در روز ششم 0.244±0.016 بود و در روز 16 فقط به 0.322±0.016 افزایش یافته بود و این افزایش در گروه های مورد، نسبت به گروه های کنترل از نظر آماری تفاوت معنی داری را نشان داد (P<0.05).نتیجه گیری: آنتی بادی بررسی شده در این مطالعه در نوزادان موش آلوده به اووسیست کریپتوسپوریدیوم از نوعIgG  بود که علیه غشای خارجی اووسیست ترشح می شود و اختلاف معنی داری در نوزادان موش گروه مورد نسبت به گروه کنترل مشاهده شد.

ایمونوبلات از روشهایی است که بطور معمول برای مطالعه واکنش بین آنتی بادی و آنتی ژن مورد استفاده قرار می گیرد. واسرشته شدن برخی از پروتئین ها در ایمونوبلاتینگ می تواند تاثیر اساسی روی این واکنش بگذارد. در این پژوهش واکنش پروتئین های پیکره بروسلا آبورتوس (S19) با سرم جدا شده از گونه های انسان و بز مبتلا به بروسلوز و خرگوش ایمن شده با بروسلا با روش ایمونوبلاتینگ و کروماتوگرافی جذبی مورد بررسی قرار گرفتند.پس از کشت انبوه باکتری، استخراج آنتی ژن های پیکره بروسلا آبورتوس با زویترجنت 14-3 و لیزوزیم انجام گرفت. فراکسیون گاماگلوبولین سرم انسان، بز و خرگوش توسط آمونیوم سولفات رسوب داده شد. پروتئین های پیکره بروسلا آبورتوس از ستون کروماتوگرافی جذبی که لیگاند مورد استفاده در آن فراکسیون گاماگلوبولین انسان، بز یا خرگوش بود، عبور داده شد. برای بررسی واکنش پروتئین های باکتری با سرم ها از دو روش SDS-PAGE و ایمونوبلاتینگ استفاده شد. SDS-PAGE و ایمونوبلات پروتئین های جذب شده و جذب نشده به ستونهای کروماتوگرافی جذبی حاوی لیگاند گاماگلوبولین انسان، بز و خرگوش نشان داد که آنتی ژن های پیکره بروسلا را از نظر واکنش با آنتی بادی می توان به چهار دسته تقسیم کرد: آنتی ژن هایی که در هر دو حالت طبیعی و واسرشته با آنتی بادی واکنش می دهند.آنتی ژن هایی که در حالت طبیعی با آنتی بادی واکنش می دهند اما در حالت واسرشته واکنشی با آنتی بادی نمی دهند. آنتی ژن هایی که در حالت طبیعی با آنتی بادی واکنش نمی دهند اما در حالت واسرشته با آنتی بادی واکنش می دهند. آنتی ژن هایی که نه در حالت طبیعی و نه در حالت واسرشته با آنتی بادی واکنش نمی دهند.بطورکلی نتایج نشان داد که بررسی واکنش آنتی ژن و آنتی بادی با دو روش کروماتوگرافی جذبی و ایمونوبلاتینگ تفاوت های قابل ملاحظه ای دارند و تفسیر نتایج ایمونوبلاتینگ در خصوص بخشی از پروتئین ها چندان قابل اعتماد نیست.